Ποιμαντική μετά το γάμο (FC, 69)
72. «Η ποιμαντική μέριμνα για την κανονικά
συσταθείσα οικογένεια, σημαίνει στην πράξη ότι όλα τα
μέλη της τοπικής εκκλησιαστικής κοινότητας αναλαμβάνουν
να βοηθήσουν το ανδρόγυνο να ανακαλύψει και να βιώσει
την νέα του κλήση και τη νέα του αποστολή. Για να γίνεται
η οικογένεια μία ολοένα και πιο αληθινή κοινωνία αγάπης
είναι ανάγκη όλα της τα μέλη να βοηθούνται και να μορφώνονται
έτσι ώστε να ανακαλύπτουν τις ευθύνες τους απέναντι στα
νέα προβλήματα, στην αμοιβαία εξυπηρέτηση και στην ενεργό
συμμετοχή στη ζωή της οικογένειας».
73. «Αυτό ισχύει κυρίως για τις νέες
οικογένειες, καθώς αυτές, ζώντας ξαφνικά μέσα σ’ ένα σύμπλεγμα
νέων αξιών και νέων ευθυνών, είναι περισσότερο εκτεθειμένες
– ειδικά κατά τα πρώτα χρόνια του γάμου τους– σε ενδεχόμενες
δυσκολίες, όπως οι προερχόμενες από την προσαρμογή στον
από κοινού βίο ή στην τεκνοποιία. Τα νεαρά ανδρόγυνα πρέπει
να μάθουν να δέχονται εγκάρδια και να αξιοποιούν έξυπνα
τη διακριτική, ευγενική και γενναιόψυχη βοήθεια άλλων
ανδρογύνων που ήδη από καιρό βιώνουν την εμπειρία του
γάμου και της οικογένειας. Έτσι, μέσα στους κόλπους της
εκκλησιαστικής κοινότητος, της μεγάλης δηλαδή οικογένειας
που αποτελείται από διάφορες χριστιανικές οικογένειες,
κάθε οικογένεια, θέτοντας στην υπηρεσία των άλλων τη δική
της ανθρώπινη πείρα, θα ανταλλάσσει με τις άλλες την παρουσία
της και τη βοήθεια της, καθώς επίσης και τα δώρα της πίστεως
και της χάριτος. Ζωογονούμενη από ένα πνεύμα αληθινά αποστολικό,
η βοήθεια αυτή της μίας οικογένειας προς την άλλη, θα
αποτελέσει έναν από τους πιο απλούς, αποτελεσματικούς
και σε όλους προσιτούς τρόπους διαδόσεως όσων χριστιανικών
αξιών συνιστούν την αφετηρία και το τέρμα κάθε ποιμαντικής
μέριμνας. Έτσι οι νεαρές οικογένειες δεν θα περιορίζονται
στο να λαβαίνουν, αλλά, δεχόμενες τέτοια βοήθεια, να γίνονται
κι αυτές, με τη μαρτυρία του βίου τους και την ενεργό
τους συμβολή, πηγή εμπλουτισμού των άλλων οικογενειών
που έχουν συσταθεί από καιρό».
74. «Έπειτα, κατά το ποιμαντικό της
έργο για τις νέες οικογένειες, η Εκκλησία οφείλει κατά
ιδιαίτερο τρόπο να τις μορφώνει ώστε να βιώνουν την συζυγική
τους αγάπη σε σχέση με τις απαιτήσεις της για κοινωνία
και διακονία της ζωής, αλλά και να συνδυάζουν την εσωτερικότητα
της ζωής μέσα στο σπίτι με το γενναιόδωρο έργο ανοικοδόμησης
της Εκκλησίας και της ανθρώπινης κοινωνίας. Όταν δε, με
τον ερχομό των παιδιών το ανδρόγυνο γίνει οικογένεια στην
κυριολεξία, η Εκκλησία θα είναι ακόμη κοντά στους γονείς
ώστε να δεχθούν τα παιδιά τους και να τα αγαπήσουν ως
δώρο που τους πρόσφερε ο Κύριος της ζωής, αναλαμβάνοντας
με χαρά τον κόπο που θα χρειασθεί για να εξασφαλίσουν
την ανθρώπινη και τη χριστιανική τους ανάπτυξη».
