Τα δικαιώματα του παιδιού (FC, 26)
55. «Μέσα στην οικογένεια, την κοινότητα
δηλαδή των προσώπων, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη και ειδική
προσοχή στο παιδί, ώστε να εκτιμάται όλο και περισσότερο
η προσωπική του αξία και να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά
του, που πρέπει να φροντίζονται με γενναιοφροσύνη. Αυτό
ισχύει για κάθε παιδί, όμως επείγει περισσότερο όταν το
παιδί είναι μικρό και έχει ανάγκη απ’ όλα αυτά, ή όταν
είναι άρρωστο, όταν ακόμα υποφέρει ή μειονεκτεί. Ζητώντας
και τρέφοντας μια τρυφερή και μεγάλη φροντίδα για κάθε
παιδί που έρχεται στον κόσμο, η ίδια η Εκκλησία επιτελεί
έναν από τους κυριότερούς προορισμούς της . Κι αυτό γιατί
έχει πράγματι κληθεί να γνωστοποιήσει και ξαναπροτείνει
στην ιστορία των ανθρώπων το παράδειγμα και την εντολή
του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος θέλησε να τοποθετήσει
το παιδί στο κέντρο της Βασιλείας του Θεού, λέγοντας:
«Αφήσετε τα παιδιά να έρθουν προς εμέ, καθότι σ’ αυτά
ανήκει η Βασιλεία του Θεού» (Λκ. 18,16).
56. «Σ’ αυτό το σημείο ο Ιωάννης Παύλος
ο Β’ επανέλαβε τα όσα είχε πει στη Γενική Συνέλευση του
Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών στις 2 Οκτωβρίου 1979: «Επιθυμώ…
να εκφράσω την χαρά που γεννούν μέσα στον καθένα μας τα
παιδιά, η άνοιξη της ζωής, η πρόγευση της μέλλουσας ιστορίας
της κάθε μίας σημερινής επίγειας πατρίδας. Καμία χώρα
του κόσμου και κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορούν να
προγραμματίσουν το ίδιο τους το μέλλον παρά μόνο μέσα
απ’ την εικόνα αυτών των νέων γενεών, που μετά οι γονείς
τους θ’ αναλάβουν την ποικιλόμορφη κληρονομιά των αξιών,
των καθηκόντων και των επιθυμιών του έθνους στο οποίο
ανήκουν αλλά και όλης της ανθρώπινης οικογένειας. Η μέριμνα
που θα ληφθεί για το παιδί, πριν ακόμα γεννηθεί, από την
πρώτη στιγμή της συλλήψεώς του μέχρι την παιδική και την
εφηβική του ηλικία, είναι ο πρωταρχικός και κυριότερος
τρόπος με τον οποίον ο άνθρωπος εξακριβώνει τη σχέση του
προς τον άνθρωπο».
57. «Η υποδοχή, η αγάπη, η εκτίμηση,
η πολλαπλή και ενιαία εξυπηρέτηση – υλική, στοργική, παιδαγωγική
και πνευματική – που θα παρασχεθούν σε κάθε παιδί που
έρχεται στον κόσμο οφείλουν να είναι διαρκώς ένα χαρακτηριστικό
και απαράγραπτο γνώρισμα των χριστιανών και ιδιαίτερα
των χριστιανικών οικογενειών. Έτσι, τα παιδιά, ενώ θα
μπορούν να μεγαλώνουν «σε σοφία, σε ηλικία και σε χάρη,
μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους» (Λκ 2, 52), θα προσφέρουν
την πολύτιμη συμβολή τους στην οικοδόμηση της οικογενειακής
κοινότητας αλλά και στον εξαγιασμό των γονέων τους».
