Ο άνδρας ως σύζυγος και πατέρας (FC,
25)
53. «Μέσα στην κοινωνία την οποία αποτελεί
η συζυγική και οικογενειακή κοινότητα, ο άνδρας καλείται
να βιώσει το χάρισμα και το καθήκον του συζύγου και του
πατέρα… Η γνήσια συζυγική αγάπη προϋποθέτει ότι ο άνδρας
θα τρέφει μεγάλο σεβασμό για την αξιοπρέπεια της γυναίκας
του και όχι μόνο το υποθέτει αλλά και το απαιτεί. «Δεν
είσαι ο αφέντης της» γράφει ο Άγιος Αμβρόσιος «αλλά ο
σύζυγός της. Δεν σου την έδωσαν για σκλάβα αλλά για σύζυγο…
φρόντιζέ την κι εσύ όπως σε φροντίζει εκείνη και να την
ευγνωμονείς για την αγάπη της. Ο άνδρας οφείλει να ζει
με την σύζυγό του «έναν εντελώς ιδιαίτερο τύπο προσωπικής
φιλίας», ο δε χριστιανός είναι καλεσμένος να συμπεριφέρεται
αναπτύσσοντας μια καινούργια αγάπη, με την οποία η γυναίκα
του να αισθάνεται τη διακριτική και δυνατή αγάπη που τρέφει
ο Χριστός για την Εκκλησία».
54. «Όταν ο άνδρας γίνει πατέρας, η
φυσική οδός που θα τον οδηγήσει στην κατανόηση και την
πραγμάτωση της πατρότητάς του, είναι η αγάπη του προς
την σύζυγο και την μητέρα των παιδιών του, αλλά και προς
τα ίδια του τα παιδιά. Κυρίως εκεί που η κοινωνία και
η παιδεία έχουν δημιουργήσει συνθήκες που ωθούν εύκολα
τον πατέρα να αδιαφορεί κάπως για την οικογένειά του ή
τουλάχιστον να μην έχει αρκετή συμμετοχή στο έργο της
ανατροφής τους, είναι ανάγκη να κινηθεί κανείς έτσι ώστε
η κοινωνία να ανακτήσει την πεποίθηση ότι η θέση και το
καθήκον του πατέρα μέσα στην οικογένεια του και για την
οικογένειά του, έχουν μοναδική και αναντικατάστατη σπουδαιότητα.
Η πείρα διδάσκει ότι η απουσία του πατέρα προκαλεί αφ’
ενός μεν ψυχικές και ηθικές ανισορροπίες, αφ’ ετέρου δε
σημαντικές δυσκολίες στις οικογενειακές σχέσεις, τα ίδια
δε αποτελέσματα έχει και η αντίθετη περίπτωση, δηλαδή
η καταπιεστική παρουσία του πατέρα, ειδικά εκεί, που επικρατεί
ακόμα το φαινόμενο της ανδροκρατίας, δηλαδή της καταχρηστικής
ανωτερότητας των ανδρικών προνομίων, που ταπεινώνουν τη
γυναίκα και εμποδίζουν την ανάπτυξη των υγιών οικογενειακών
σχέσεων. Αποκαλύπτοντας και αναβιώνοντας στη γη, την ίδια
την πατρότητα του Θεού, ο άνδρας έχει κληθεί ως εγγυητής
της ενιαίας ανάπτυξης όλων των μελών της οικογένειας.
Για να εκπληρώσει αυτό το έργο, του χρειάζονται τα εξής:
Ένα γενναίο αίσθημα ευθύνης απέναντι στη ζωή που συλλαμβάνεται
κάτω από την καρδιά της μητέρας, μια προθυμότερη προσπάθεια
ανατροφής που να τη μοιράζεται με τη σύζυγό του, μια εργασία
που να μη διαλύει ποτέ την οικογένεια αλλά να ενισχύει
την ενότητα και την σταθερότητά της, και μια μαρτυρία
ώριμης χριστιανικής ζωής που να εισάγει πιο αποτελεσματικά
τα παιδιά στη ζωντανή εμπειρία του Χριστού και της Εκκλησίας».
