Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,
Η «ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»
18. Η «Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας»
(αρ. 1655-1658) εξηγεί με τα ακόλουθα λόγια την έκφραση
η «οικογένεια, η κατ’ οίκον εκκλησία»: «Ο Χριστός θέλησε
να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα στην Αγία Οικογένεια
του Ιωσήφ και της Μαρίας. Η Εκκλησία δεν είναι άλλο από
την «οικογένεια του Θεού». Από το ξεκίνημά της, τον πυρήνα
της Εκκλησίας αποτελούσαν συχνά εκείνοι που «με όλο τους
τον οίκο» γίνονταν χριστιανοί. Όταν μεταστρέφονταν, επιθυμούσαν
επίσης να σωθεί «όλος τους ο οίκος». Οι οικογένειες αυτές,
όταν λάβαιναν την πίστη, γίνονταν νησίδες χριστιανικής
ζωής μέσα σ’ έναν άπιστο κόσμο.
19. Στις ημέρες μας, μέσα σ’ ένα κόσμο
συχνά ξένο, ακόμη κι εχθρικό ως προς την πίστη, οι οικογένειες
που πιστεύουν, έχουν πρωταρχική σπουδαιότητα, ως δυνάμεις
ζωντανής πίστεως με έντονη ακτινοβολία. Γι’ αυτό το λόγο
η Β’ Σύνοδος του Βατικανού ονομάζει την οικογένεια με
μια παλιά έκφραση: «κατ’ οίκον Εκκλησία». Μέσα στην οικογένεια
οι γονείς είναι για τα παιδιά τους, «με το λόγο και με
το παράδειγμά τους, οι πρώτοι κήρυκες της πίστεως στην
υπηρεσία της ιδιαίτερης κλήσεως του καθενός, και ειδικά
της ιερής κλήσεως».
20. Εδώ εξασκείται με προνομιακό τρόπο
η ιεροσύνη του Βαπτίσματος του πατέρα της οικογένειας,
της μητέρας, των παιδιών, όλων των μελών της οικογένειας,
«με την προσέλευση στα ιερά μυστήρια, την προσευχή, την
έκφραση ευγνωμοσύνης στο Θεό, τη μαρτυρία μιας αγίας ζωής
και με την αυτοθυσία τους και την έμπρακτη αγάπη τους».
Η οικογενειακή εστία γίνεται έτσι η πρώτη σχολή χριστιανικής
ζωής και «μια σχολή ανθρώπινου εμπλουτισμού». Εδώ τα παιδιά
μαθαίνουν τον κόπο και τη χαρά της εργασίας, την αδελφική
αγάπη, τη γενναιόδωρη συγγνώμη, ακόμη και την επανάληψη
της συγγνώμης, και προπάντων τη Θεία Λατρεία, με την προσευχή
και την προσφορά της ζωής τους.
21. Πρέπει ακόμη να υπενθυμίσουμε μερικά
πρόσωπα, τα οποία, εξαιτίας συγκεκριμένων περιστάσεων
μέσα στις οποίες ζουν (και συχνά χωρίς να το θέλουν),
βρίσκονται πιο κοντά στην καρδιά του Ιησού και επομένως
αξίζουν την αγάπη και την ιδιαίτερη φροντίδα της Εκκλησίας
και κυρίως των πνευματικών Ποιμένων της: πρόκειται για
ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που ζουν άγαμοι. Πολλοί απ’
αυτούς μένουν χωρίς ανθρώπινη οικογένεια, συχνά εξαιτίας
των περιστάσεων της φτώχειας. Μερικοί απ’ αυτούς ζουν
την κατάστασή τους με το πνεύμα των Μακαρισμών, υπηρετώντας
τον Θεό και τον πλησίον τους με υποδειγματικό τρόπο. Σε
όλους αυτούς, πρέπει ν’ ανοίγονται οι πόρτες των οικογενειών,
των «κατ’ οίκον Εκκλησιών», και της μεγάλης οικογένειας
που είναι η Εκκλησία. «Κανένας δεν είναι χωρίς οικογένεια
σ’ αυτόν τον κόσμο: η Εκκλησία είναι το σπίτι και η οικογένεια
όλων, ιδιαίτερα εκείνων που είναι «κουρασμένοι και φορτωμένοι
(Μτ. 11, 28)».
