ΙΕΡΑ
ΣΥΝΟΔΟΣ
ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Χαιρετισμός
του Προέδρου της Ιεραρχίας
και Κήρυξη των εργασιών
της 3ης Σύναξης της Καθολικής Εκκλησίας Ελλάδος
16
και 17 Νοεμβρίου 2007
Σεβασμιώτατοι Αδελφοί, Σεβαστοί εκπρόσωποι της Ορθοδόξου
και της Ευαγγελικής Εκκλησίας, Αγαπητοί μου Ιερείς, Μοναχές
και Μοναχoi, εκπρόσωποι των Εκκλησιαστικών μας Επαρχιών
και των θεσμών της Εκκλησίας μας στην Ελλάδα.
Καλωσορίζω
όλους σ’ αυτή την 3η σύναξη μας που έχει ως θέμα «Η Εκκλησία
Κοινότητα-Κοινωνία: οικογένεια, η κατ’ οίκον Εκκλησία».
Το θέμα απασχολεί όχι μόνο εμάς, την Καθολική Εκκλησία,
εδώ στην Ελλάδα αλλά και την παγκόσμια Εκκλησία. Το ίδιο
θέμα μελετήσαμε οι Επίσκοποι της Νότιο – Ανατολικής Ευρώπης
τον περασμένο Μάρτιο στην Oradea της Ρουμανίας, όπως επίσης
οι Πρόεδροι των Συνόδων Ιεραρχίας της Ευρώπης στη Φάτιμα
της Πορτογαλίας στις αρχές Οκτωβρίου. Πολυάριθμες και
σημαντικές είναι οι ποιμαντικές επεμβάσεις των επισκόπων
για τη οικογένεια, αλλά και για όλες τις πλευρές του θέματος
που συνδέονται με την οικογένεια (αρραβώνας, γάμος, σεβασμός
της ανθρώπινης ζωής από τη σύλληψη μέχρι το θάνατο, συνόδευση
των ζευγαριών μετά το γάμο, και ούτω καθ’ εξής).
Η ανησυχία των επισκόπων και όσων ενδιαφέρονται για την
οικογένεια δεν οφείλεται μόνο στην αύξηση των διαζυγίων
και επομένως των διαλυμένων οικογενειών με όλα τα δυσάρεστα
επακόλουθα που φαρμακώνουν τη ζωή της κοινωνίας.
Η ανησυχία μας οφείλεται και στον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό
των κυβερνήσεων που νομοθετούν ενάντια στην οικογένεια
και το γάμο. Έτσι έχουμε τα «διαζύγια εξπρές» μετά από
τρεις μήνες γάμου, τα διαζύγια που χορηγούνται χωρίς καμιά
δικαιολογία. Από τον Αστικό Κώδικα μερικών κρατών εξαφανίστηκαν
οι λέξεις «άνδρας» και «γυναίκα», εξαφανίστηκαν και οι
λέξεις «πατέρας» και «μητέρα» μη μπορώντας να ονομάσουν
γονείς των παιδιών εκείνων που υιοθετεί ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων.
Η ίδια η λέξη οικογένεια χρησιμοποιείται με διφορούμενες
έννοιες.
Η τρίτη αιτία που μας κάνει να ανησυχούμε είναι η διάδοση
παρόμοιων ιδεών και νοοτροπιών, στο όνομα δήθεν μιας παρατραβηγμένης
έννοιας της ελευθερίας του ατόμου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
ενάντια όχι μόνο στη χριστιανική διδασκαλία αλλά ακόμη
ενάντια και στην ίδια τη φύση του γάμου, της οικογένειας
και ακόμη ενάντια στη φύση του ανθρώπου.
Όμως, εφόσον έχουμε αυτιά για να ακούμε και μάτια για
να βλέπουμε τα αρνητικά, πρέπει έχουμε αυτιά για να ακούμε
και μάτια για να βλέπουμε και τα θετικά που αφορούν την
οικογένεια. Έχουμε τη μαρτυρία αναρίθμητων οικογενειών
που ζουν με συνέπεια και χαρά την οικογενειακή ζωή. Οι
αριθμοί δεν συγκρίνονται. Η ζυγαριά γέρνει πάρα πολύ υπέρ
της οικογένειας. Εν γένει, αν πάνω σε ένα λευκό και καθαρό
πανί καθίσει μία μύγα, το μάτι θα ξεχάσει όλο το πανί,
θα παρασυρθεί και θα προσέξει τη μύγα. Η Σύναξή μας, το
εύχομαι, να μην παρασυρθεί από τη μύγα, αν και στο θέμα
μας θα δει πολλές μύγες.
Το προχώρημα της εκκοσμίκευσης και της «δικτατορίας της
σχετικότητας», όπως την ονομάζει ο Πάπας, (όπου όλα είναι
σχετικά και τίποτα σταθερό, όπου όλα τίθενται σε αμφισβήτηση)
δεν πρέπει να μας απογοητεύουν. Δεν είναι η ώρα της απογοήτευσης
αλλά της δέσμευσης, και ως άτομα και ως Εκκλησία.
Είναι ώρα, η δέσμευσή μας να γίνει επιστράτευση με στόχο
ο Θεός να βρίσκεται μέσα σε κάθε χριστιανική και μη χριστιανική
οικογένεια, διότι, έλεγε πάλι ο Άγιος Πατέρας, «υπάρχει
μέλλον μόνο εκεί όπου υπάρχει ο Θεός».
Ναι μεν με τη Σύναξή μας επικεντρώνουμε την προσοχή μας
στην οικογένεια, αλλά προκειμένου να χαράξουμε μία στρατηγική
πρέπει να «ζουμάρουμε» την εικόνα της οικογένειας και
να προσέξουμε όλο το περίγυρο των προβλημάτων με τα οποία
ζει η οικογένεια, διότι η οικογένεια δεν είναι μία νησίδα
αποκομμένη από το σύνολο, και να δράσουμε. Οι χριστιανοί
έχουμε την υποχρέωση να δώσουμε μαρτυρία της πραγματοποίησης
της αγάπης του Θεού που δίνει γεύση στη ζωή. Να μεταδώσουμε
την εμπειρία μας ότι ο Θεός μάς αγαπά προσωπικά, μας συγχωράει,
μας στηρίζει με την πιστότητά του και θεμελιώνει την συζυγική
και οικογενειακή αγάπη. Μόνο έτσι θα βοηθήσουμε την οικογένεια
να γίνει αυτό που είναι: μια κατ’ οίκον εκκλησία, ένας
τόπος και χώρος όπου ο καθένας να αισθάνεται ότι αγαπιέται
και μαθαίνει να αγαπά, μαθαίνει να ζει την κοινωνία στην
διαφορετικότητα και να κάνει τη δική του εμπειρία πίστης
με ό,τι συνεπιφέρει αυτό.
Με αυτές τις σκέψεις κηρύττω την έναρξη της 3ης Σύναξής
μας εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου
Πνεύματος.
+ Φραγκίσκος Παπαμανώλης
Επίσκοπος Σύρου, Θήρας, Κρήτης
Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Καθολική Ιεραρχίας Ελλάδος
